Facere de necessitate virtutem (Otto, 241)
Oftewel duur doenerij voor het mooie Nederlandse spreekwoord van den nood eene deugd maken, nou dat is precies wat we gedaan hebben zoals hieronder te lezen valt.
Het is december 2011. Rudi, Marco en ik spreken met elkaar af dat we in 2012 twee vistripjes gaan maken. Een in Duitsland, de Kyll is het mikpunt voor de lente. En de tweede, in het najaar, de bestemming is nog wat in het ongewisse, misschien wel nog een keer naar Slovenië. Even ter herinnering dat is vorig jaar aardig in het water gevallen. Ik zou in ieder geval het tripje naar de Kyll boeken. Zo gezegd zo gedaan. Nog voor kerst is er gereserveerd in hotel Kleine villa am turm in Birresborn. 22, 23 en 24 mei moet het gebeuren. Bijna direct beginnen de voorbereidingen. De vliegendozen moeten weer vol. Nimfjes, droge vliegen, spidertjes… haakmaatje 18, 16, 14 voeren de boventoon in de vliegendozen. We zijn alle drie van de wat kleinere vliegen. Waarom? Weet ik eigenlijk niet. Heeft te maken met vertrouwen denk ik. Vangen we meer? Nee. Vangen we minder? Denk het ook niet. Naarmate de trip dichterbij komt lijkt het wel of dat de tijd steeds langzamer voortschrijdt. Week voor aanvang: Damn, de weergoden lijken ons wederom niet gunstig gezind. We houden elkaar regelmatig op de hoogte van de actuele waterstand en waterstandverwachting. Het laatste is een ritueel wat er bij ons nou eenmaal bijhoort. Op zaterdag 19 juni gaan we eerst nog even naar de FlyFair. De laatste spulletjes bekijken. Bindtechniekjes opdoen, etc. Eenmaal aangekomen op de FlyFair beginnen we in de tent met de vliegvisspullen en dan door naar de vliegbinders. Het is 12:30 en we besluiten wat te gaan eten. Ik pak mijn telefoon. Nare gewoonte. Shit, zeven gemiste oproepen, van Lisette. Zal wel iets belangrijks zijn. Ik bel terug en krijg ene Amanda aan de telefoon. Ken ik niet. De eerste woorden van haar zijn “je moet niet schrikken, maar Lisette is van haar paard gevallen en met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft haar schouder uit de kom en ze denken dat er een breuk in zit en verder heeft ze wat problemen met het korte termijn geheugen”. Nou dat niet schrikken lukte niet erg. Gelijk de auto in en naar het ziekenhuis. Met Lisette gaat het trouwens weer prima. Maar helaas de vistrip kon voor mij niet doorgaan. Rudi en Marco zijn ook niet geweest vanwege het slechte weer dat werd voorspeld en de hoge waterstand. Dit bleek gedurende de week ook waar te zijn, dus in dit geval een prima beslissing! Marco vraagt op de clubavond of ik nog visplannen heb in de verloren week. Ja heb ik wel ff zin in. Zullen we naar de Ronde Bleek gaan? Ja, antwoord Marco, goed plan. Ik vraag aan Rudi of hij zin heeft om mee te gaan. Nee, gaan jullie maar. Na allerlei onzin aangehoord te hebben zoals ik heb er de juiste spullen niet voor, moet ik alleen op een vlot… Uiteindelijk hebben we hem met veel overredingskracht toch weten mee te krijgen. Hier zou hij geen spijt van krijgen zoals later uit dit stukje zal blijken. Aangekomen bij de Ronde Bleek is er een visser met een bellyboot. Wij hebben twee vlotten gehuurd. Rudi op het ene vlot en Marco en ik op de andere. Tja, waar begin je dan? Het is een nieuwe plas voor ons allen. Buzzers, streamers, zinklijnen, kleine nimfen, grote nimfen, ondiep gevist, diep gevist, ergens er tussen in. Maar succes blijft helaas uit. Overigens bij alle anderen op plas ook. Het was intussen wat drukker geworden. In de hele ochtend heb ik er twee kort aangehad. Op de weg naar de aanleg steiger hebben we Rudi opgepikt. Hij wist ons te vertellen dat die L.L op de steiger de een na de andere aan het vangen was. Gedurende de lunch toch maar even vragen aan die L.L hoe hij dat doet. Die L.L bleek een alleraardigste en behulpzame local te zijn die op ongeveer tien minuten afstand van de Ronde Bleek woont. Hij gaf aan er zeer regelmatig te vissen. De truc is een buzzertje in een rode kleur op een lange leader van toch wel vier a vijf meter. Intussen had ik zijn setup goed bekeken en zijn leader was minimaal twee keer de hengel lengte dus om en nabij de zes meter en zijn buzzers was zwart met rood. De alleraardigste man gaf mij een rood buzzertje om te proberen. Na de lunch toch maar weer proberen. Dus buzzeren maar. Rudi had al vrij snel succes met twee mooie forellen. Wel lachen trouwens, want een heel lange leader met een vast verklikkertje op de leader in combinatie met echt mooie sterke forellen en een schepnet wat lang is maar niet lang genoeg levert lachwekkende taferelen op. Door al dit gebrul let Marco even niet op en mist een fantastische aanbeet. Jammer joh, vissen betekend wel op blijven letten.
Na pak hem beet tien minuten heeft Rudi weer beet. Dit keer lijkt het echt serieus spul. Het gevecht aankijkend besluiten Marco en ik te hulp te schieten. Marco stuurt het vlot langszij en we meren af. Ik klungel wat aan Rudi zijn beetverklikker, zodat hij meer lijn kan binnenhalen op zijn reel. Niet al te lang daarna kan ik zijn prachtvis scheppen. Een big van 73 cm, zoals later zal blijken, licht op het vlot. Nog even poseren en de vis weer tot leven brengen, voordat Rudi het zijn vrijheid terug geeft.
Het is drie uur en we stoppen ermee. Helaas staan Marco en ik op nul, maar Rudi heeft echt mooie forellen gevangen. Ik ga snel een keer terug en denk dat ik Rudi dit keer met minder moeite mee krijg.
Rudi, Marco en ik (Jeffrey)
